Tek mi Çift mi?

Calışan bir anne olarak, ilk çocugum dünyaya geldiğinde birçok anne gibi zorlandım, uykusuz geceler geçirdim. Yaşımdan çok daha genç gösterdiğim yıllar sanki bir anda geride kaldi ve her yıl, ikişer, üçer yıl yaşlandim.

Oğlum iki yaşına gelmeden, etrafımızdakiler ikinci çocuk ne zaman diye sormaya başladılar.

Bu soruya cevap vermeden, almamız gereken daha önemli bir karar vardı. Tek mi çift mi? İkinci çocuga maddi ve manevi olarak hazır mıyız? Tek çocuk tabiki bizim için daha kolay olurdu. Oğlum hazır düzene girmeye başlamışken, bir minik insana daha sabrımız, gücümüz ve maddi olanaklarımız ne kadar yeterli? Ama bir taraftan da oğlum ileride bize kızmayacak mı neden bir kardeşim yok diye?

İşte bu soruları kendime sordum durdum. Oğlum iki yaşındayken, ben ikinci çocuga hazir olmadığımı düşündüm, ama eşim hazırdı. Anne yeni bir bebeğe hazır değilse, bu iş yatar. Aradan bir yıl daha geçti ve bu sefer, ben kendimi hazır hissederken, eşim rahatını bozmak istemedi. Öyle, böyle derken, küçük kızımız bize katıldı. Ne iyi yaptı da bizim ailemizin bir bireyi oldu.

Ikinci çocuk birçok açıdan, birinciden daha kolay oldu. En azından, tecrübesiz ve kendine güvensiz bir anne yoktu kaşısında bebeğimin. Bir taraftan da iki çocuga ayni anda yetmek, uykusuz gecelere dönüş, küçük bir insanın peşinden koşturmalar hayatımdaki zorluklara eklendi. Ama kızım ve oğlum kahkahalar atıp birlikte oynarken, birbirlerine sarılırken, bütün bu zorluklara değdiğini düşünüyorum. Hic pişmanlık duymadık kararımızdan.

Geri dönüş mümkün olsa, farklı yapacağım birkaç şey olurdu elbette. Öncelikle, hayata oyalanmadan başlayıp, ailemi daha zamanlı kurar, ve cocuklarıma daha erken sahip olurdum. Yaş ilerledikce, sabır ve fiziksel güç azalıyor. Hele benimki gibi enerji yumağı bir kızınız olursa.

Çocuklarımın arasındaki yaş farkı, dört yıla yakın. Bu konudaki hislerim karışık. Araları daha yakın olsa, biraz daha iyi anlaşırlardı diyorum bazen, hem de birlikte büyür giderlerdi. Bir taraftan da oğlum bebekliğini doya doya yaşadı, iki yaşındayken sen abisin artık bebek olma sırası kardeşinde demedik. Üstelik, oğlum universiteye basladığında, kızım hala bizimle olur, evimiz bir anda boş kalmaz diye kendimi avutuyorum şimdiden. Bir de aradaki zaman sayesinde, işimde biraz daha ilerledim, ve kızım dünyaya geldiğinde kariyerimdeki konumum sayesinde daha rahat ettim. En azından, sabahin korunde bebeğimi bakıcıya bırakıp, şantiye köşelerinde koşturmuyorum oğlumda olduğu gibi.

Ikinci çocuk zor, ama maddi ve manevi olarak imkanlari olan ailelerin evlatlarına verebilecekleri en güzel hediye bir kardeş. Kavga etseler de, birbirlerini kıskansalar da, hiçbirşeyi paylaşamasalar da, kardeşlik gibisi yok.